கவிதைக்குண்டு

படித்தேன் கவிதை ஒன்று
இலக்கணங்கள் இல்லாத
புதுக்கவிதைக்கும் புதுக்கவிதை அது!
முதல் படித்தலில்
புரிபடவில்லை
எளிமையாய் இல்லை
கடினமாயும் இல்லை
எதுகை மொனையோடு சந்தம் பற்றி
எதுவும் கவலைப்பட்டதாய்த்
தெரியவில்லை!

பின்னே எப்படி
அது கவிதையானது?
புரியக்கூடாததற்காக
எழுதப்பட்டதோ என
எண்ணத்தோன்றியது முதலில்
இனம் தெரியாத ஏதோ ஒன்றின் உந்தால்
இன்னொருமுறை வாசித்த போது
இலைமறைகாயாக ஓர் அழகு
உள்ளே ஒளிந்திருப்பதும்
அதனால் அது கவிதையானதையும்
அறியமுடிந்தது
அறியமுடிந்ததும் ஆராய்ச்சி தொடர்ந்தது!
ஒன்றன் மீது ஒன்றாய்
உவமைகளை அடுக்கி
உருட்டிச் சுருட்டி
சொல்லப்பட்ட சொற்களுக்கிடையே
சொல்லப்படாதவற்றையும்
சேர்த்துச் செறிவூட்டி
மறைக்கப்பட்ட மருந்தினூடே
மெல்லிய இழையாக
மொழி அழகை
உயிர் நாதமாகத் திரித்து
திரியாக்கி தயாரிக்கப்பட்டிருந்தது அது!
அது படித்துச் சிதறிய போது
பரவிய பல ஆயிரம்
கருத்துச் சிதறல்கள்
படித்த வாசகன்களை
எழுத்தாளன்களாக்கிக் கொண்டிருந்தது!
அந்தத் தாக்கத்திற்கு ஆளான நான்
அதற்கு ‘கவிதைக்குண்டு’ என்று
பெயர் சூட்டி மகிழ்ந்தேன்!

குறிப்பு: இன்று சிங்கப்பூர் தமிழ் முரசில் டிசம்பர் 24, 2005 இதழில் பிரசுரமாகியள்ளது.